بر گرفته از وبسایت ده مهر

نگاه پیک خاور: با گذشت زمان  نقد خلاق عملکرد تروریستی و آنارشیستی  مشی مسلحانه جریاناتی که اندکی پس از انقلاب ۵۷ بدان دست زدند ضروری است.   رنج،شکنجه و یا حتی اعدام لزوماً موجب حق آفرینی نمی شوند.عدم درک عمیق این موضوع  واقعیت را به محاق برده و در تحلیل نهائی ما را در نقش قربانی فرو می برد و از آموختن خلاق از گذشته باز میدارد.

به‌دنبال سانحهٔ تأسف‌آور سقوط بالگرد حامل رئيس جمهور و وزیر خارجهٔ جمهوری اسلامی ایران، که به جان باختن همهٔ سرنشینان آن منجر شد، موجی از اندوه سراسر کشور را فراگرفت، و مردم میهن ما، با حضور گستردهٔ خود در مراسم بزرگداشت و خاکسپاری این بلندپایه‌ترین مقامات دولتی کشور، به‌طور هم‌زمان هم تأسف عمیق و هم درجهٔ آگاهی خود را به جهانیان نشان دادند. رهبری کشور پنج روز عزای ملی اعلام کرد، و متحدان پیش‌رو ایران در سطح بین‌المللی همبستگی عمیق خود را با مردم ایران به‌نمایش گذاشتند و نقش کلیدی رئیس جمهور و وزیر خارجهٔ ایران را در پیشبرد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در جهت ایجاد جهانی عاری از سلطهٔ امپریالیسم ستودند.

اما این تنها رویداد تأسف‌آور در میهن ما نبود. در این روند، بخش قطب‌نما گم‌کردهٔ «چپ» ایران نیز وضعیت اسفناک و دردآور خود را به‌نمایش گذاشت، و با صدور بیانیه‌های توهین‌آمیز و لبریز از حس انتقام‌جویی کور، نشان داد تا چه حد از واقعیات امروز ایران و جهان به‌دور افتاده، و چگونه همچنان در تلهٔ تاریخی دههٔ ۶۰ دست و پا می‌زند. اینان، با بیانیه‌های فرصت‌طلبانهٔ خود نشان دادند تنها چیزی که بدان می‌اندیشند انتقام‌جویی است و در این مسیر حاضرند میهن و مردم میهن ما را نیز قربانی کنند.

مطالعه بیشتر: سانحهٔ سقوط بالگرد رئیس‌جمهور رئیسی و مشکل «چپِ» قطب‌نما گم‌کردهٔ ایران